شعردرباره ی امام زمان

اللهم عجل لولیک الفرج

آقای من امشب غزل تغییر کرده                 شعرم فضای تازه ای تصویر کرده

شعرم همیشه گفتن " آقا بیا " بود              ذکر قنوتم  خواندن " آقا بیا " بود

امشب ولی دیدم که اینجا جای تو نیست          بین تمام قال ها آوای تو نیست

دیگر میا اینجا کسی در فکرتان نیست       اصلا نیاز هیچ کس صاحب زمان نیست

زنها گرفتار اصول خاله بازی                 مردان پی راهی برای پول سازی

در اولویت کسب وکار است و تجارت             حالا اگر فرصت زیاد آمد عبادت

روزی هزار و خورده ای دعوا سر پول         اصلا تمام حرص و جوش ما سر پول

این سینما هم که طرفدارش زیاد است         بیچاره مامور بلیط کارش زیاد است

یا "مش ماشاله" یا "وفا" یا "کیفر" و "آل"       این تازه بحث سینما، منهای فوتبال

هی ال کلاسیکو، پلی آف، لیگ برتر         یک جمعه ی حساس و شهرآورد دیگر

کنسرت موسیقی پاپ و رپ، کلاسیک      میزو موبایل و ماشین و ویلا و پیک نیک

جشن تولد، سیسمونی، عقدو عروسی      آهنگ تازه، تیپ نو، موی تیفوسی!

شیطان ملعون لشکری کرده مهیا               ذهن من و امثال من درگیر اینها

حالا تو اصلا جای من، با اینهمه مشقت          وقت دعای ندبه می ماند برایت ؟!

جمعه که تعطیل است و دائم خواب ماندیم        خیلی هنر کردین اگر یک عهد خواندیم!

ما شیعه ایم اما فقط در ثبت احوال!           ما بی بخاریم و گرفتاریم و بی حال

ما را هوای نفس بیچاره کرده              با هر گناهی بینمان افتاده پرده

عیسی نفس! جانی بده این مرده ها را             لطفی کن و دستی بکش روی دل ما

آقای من بیدارمان کن این چه حالیست؟           ولله در افکارمان جای تو خالیست!

مردیم از بس حرص و جوش پول خوردیم!        از تو جدا ماندیم و آخر گول خوردیم

آقا ببخشم جان تو! جان عمویت!                  شرمنده از روی توام، قربان رویت

پایان شعرم را عوض کردم دوباره               از شعرهای قبلی ام خواندم دوباره

"دق کردم از بس گریه کردم کی میایی؟"          امیدوارم جمعه ی دیگر بیایی!

شعر از داوود رحیمی

جمعه ای دیگر گذشت ولی یوسف زهـــــرا نیامد

بقیـــةاللــه،  امــروز جمعــه است

روز موعــــــــــود ، روز فــــــــــرا رسیــــــــــدن

از راه رسیدن و دل های هزاران عاشــــق را مزین کردن

 آرزوی هر پیر و جوانی ، خرد و کلان ، دیدن چهره ی نازنین توست

 ای کـــاش می شد ، همچــون پرستــو های عاشــق

در دل تاریـــک شب پــرواز کــرد

ای کاش می شد در کویر سینه ها آلاله ها را کاشت

و درمیان شـــوق هستی با دل های دیوانــه ساخت

و ای کـــــاش می شد مهربــــانی

را به قـــدر ارزانی در میــــان عاشقـــان زندگــی

 از ورای ابــــرهای تیرگـــی ، بر فـــراز خانــه ها پـرواز داد

زمزمه های انتظار

تــــو را بــــه خـــــدا !

 بگـــو چــــه شـــراری است در ایــن شیـــدایی حــزن انگیـــز،

کـــه نــه فـــرارش میســـر است و نـــه قـــرار در حصـــارش؟

چـــه شــراری است چنیــن جانســوز؟

عقــده ی دل است کــه بــه دست تــو بـــاز میشـــود...

تمــام کرانــه هــای غریــب گــواهنــد،

 هــر بــار کــه مغربــی ســر رسیـــد،

آفتــاب شفــق بــارش بــه امیــد طلــوع تــو غــروب کــرد
و
تــو می آیــی، نزدیکـــ است ولــی دور می پندارنــدش

بیــابیــا و بشتــاب بر التیـــام زخــم هــای بی شمـــار کـــه در دل داری،

و بخــوان بــه نــوای امَّــن یُجیــب، ســرود آمدنــت را

مــن نیـــز دعـــا خواهـــــم کـــرد...

دعـــا خواهــــم کـــــرد...

ترسم که شعرسنگ مزارم این شود

ترســـم کــــــه شعـــر سنگ مــــزارم این شـــــــود

این هــــــــم جمــــــــــال یوسف زهــــــــرا ندیــــــد و رفت

از شهـــــــر وعــــــده هــــــای تـــــــــــو آرام مـــــــی رود

آن کــــــــه تـــــــو را ندیــــــده و ناکـــــــــام مـــــــــی رود

دارد ازین ســــــه شنبـــه و این جمکــــــــــران ســـــــرد

چشـــــم انتظـــــــــــارِ خستــــه و گمنـــــام مـــــی رود

شایـــــــد هـــــم آمــــــدی، مــــــنِ غافـــــل ندیدمـــــت

(از حــــــال – این دچــــــار به اوهـــــــام – مـــــی رود)

یکـــــ روز روشنایـــــــی چشمــــــــــان عاشقـــــــــــم

بـــــا گریـــــــــه مــــــدام، سرانجــــــــام مــــــــــی رود